Hepatocelularni karcinom (HCC) je najčešći tip karcinoma jetre koji je vrlo agresivan i počinje u glavnim ćelijama. Izbor liječenja zavisi od stadijuma bolesti i opšteg zdravstvenog stanja pacijenta, a može uključivati: operaciju(uklanjanje tumora ili u nekim slučajevima dijela jetre); Transplantaciju jetre(za pacijente kod kojih je zahvaćena cijela jetra); Ablacija tumora (minimalno invazivni terapijski postupak, koji se izvodi posebnom iglom, koja na vrhu stvara toplotu i time uništava tumorsko tkivo); Hemioterapija: Upotreba ljekova za uništenje ćelija carcinoma; Selektivna interna terapija zračenjem -SIRT(injektiranje malih radioaktivnih kapsula u krvne sudove jetre kako bi se spriječilo širenje karcinoma).

Metastaze na jetri su sekundarni tumori koji nastaju kada se ćelije kancera iz primarnog tumora na drugom mjestu u tijelu prošire (metastaziraju) na jetru. Mogućnosti liječenja uključuju: hirurško uklanjanje (resekcija); Krioablaciju(minimalno invazivna intervencijska radiološka procedura, koja koristi ekstremnu hladnoću za zamrzavanje i eliminisaje abnormalnih kancerogenih i prekanceroznih ćelija; Ablaciju tumora (minimalno invazivni terapijski postupak, koji se izvodi posebnom iglom, koja na vrhu stvara toplotu i time uništava tumorsko tkivo); Embolizaciju(blokiranje dotoka krvi u tumore); Hemioterapiju; Imunoterapiju; Radioterapiju

Benigni tumori jetre su nekancerozne izrasline u jetri. Prilično su česti i asimptomatski. Liječenje može biti potrebno ako tumor pukne i krvari, blokira žučne kanale, pokazuje znakove rasta, ako postoji zabrinutost da bi mogao biti kancerogen. Opcije liječenja mogu uključivati: hirurško uklanjanje tumora, ablacione terapije(tehnika uništavaja ćelija tumora pomoću toplote ili hladnoće (krioablacija), kao i embolizacija (postupak kojim se blokira dotok krvi u tumor).

Apsces jetre je lokalizovana gnojna kolekcija i predstavlja ozbiljno stanje koje zahtijeva brzu dijagnozu i adekvatno liječenje. U slučaju ozbiljnih komplikacija može izazvati širenje infekcije u trbušnoj šupljini, formiranje fistula, sepsu…Veliki apscesi liječe se se hirurškom drenažom. Apsces manjih dimenzija može se liječiti perkutanom drenažom (minimalno je invazivna metoda i radi se pod kontrolom ultrazvuka ili CT-a) ili laparoskopskom drenažom.

Hidatidne ciste jetre su šupljine sa parazitima koji rastu u jetri. Uzrokuje ih larva pantljičare koja živi u psima i drugim mesojedima.Kod liječenja hidatidnih cista postoji nekoliko pristupa: hirurško odstranjivanje, PAIR procedura (punkcija, aspiracija, injekcija, reaspiracija) - minimalno invazivna tehnika koja se izvodi se pod kontrolom ultrazvuka, zatim medikamentozna terapija kako bi se spriječilo širenje parazita.

Kompleksne kongenitalne promjene na jetri odnose se na složene, urođene abnormalnosti strukture jetre. Liječenje može uključivati intervencijske radiološke procedure, hirurško liječenje, medikamentoznu terapiju. U najtežim slučajevima kompleksnih kongenitalnih promjena koje dovode do otkazivanje jetre, transplantacija jetre može biti jedina opcija liječenja kojom se pacijentu može spasiti život.

Rak pankreasa je maligni tumor koji nastaje u tkivu pankreasa(gušterače).Rak gušterače često je agresivan i rijetko se otkrije u ranom stadijumu zbog nespecifičnih ili nepostojećih simptoma. Kada se simptomi pojave (poput žutice, bolova u trbuhu i leđima, gubitka težine), bolest je često već uznapredovala i proširila se izvan gušterače. Kod pacijenata koji imaju karcinom pankreasa hiruško liječenje predstavlja centralnu terapijsku opciju. Hirurško liječenje podrazumjeva uklanjanje dijela pankreasa sa tumorom.

Hronični pankreatitis predstavlja dugotrajni, progresivni zapaljenski proces, koji može trajati i nekoliko godina, a vremenom se pogoršava. Može izazvati trajno oštećenje (nekrozu) pankreasa, što ostavlja ožiljke na tkivu gušterače koji sprečavaju proizvodnju enzima i hormona, što dovodi do problema sa varenjem i regulacijom šećera u krvi. Smatra se da je najčešći uzročnik hronične upale pankreasa alkoholizam, a kod djece cistična fibroza.

Pseudocista pankreasa je vrsta ciste koja se formira unutar šupljine ili prostora unutar pankreasa i okružena je vlaknastim tkivom. One mogu nastati zbog nekog drugog zdravstvenog problema ili hroničnog pankreatitisa. Benignog su karaktera. Postoji više različitih modaliteta liječenja pankreasnih pseudocista, uključujući samo praćenje do hirurške drenaže.

Nekroza pankreasa je ozbiljno stanje koje nastaje kada dođe do odumiranja tkiva gušterače zbog nedostatka dotoka krvi ili teške upale. Liječenje nekroze pankreasa je kompleksno i često je potreban multidisciplinarni pristup koji uključuje gastroenterologe, hirurge, radiologe i specijaliste intenzivne medicine.

Nekroza pankreasa je ozbiljno stanje koje nastaje kada dođe do odumiranja tkiva gušterače zbog nedostatka dotoka krvi ili teške upale. Liječenje nekroze pankreasa je kompleksno i često je potreban multidisciplinarni pristup koji uključuje gastroenterologe, hirurge, radiologe i specijaliste intenzivne medicine. Liječenje apscesa pankreasa obično zahtijeva drenažu gnoja. To se može učiniti perkutano (uvođenjem drenažne cijevi kroz kožu pod kontrolom CT-a ili ultrazvuka) ili hirurški. Antibiotici ili antifungalni ljekovi se, takođe, koriste za suzbijanje infekcije.

IPMN promjene su cistični tumori koji mogu postati maligni. Složena dijagnoza ove bolesti proizlazi iz njenog tihog i postupnog napredovanja, često bez ikakvih znakova kod oboljelih. Zbog mogućeg prelaska u maligno oboljenje potrebno je hirurško liječenje.

Za razliku od malignih (kancerogenih) tumora, benigni tumori pankreasa ne šire se na druge dijelove tijela i rastu sporije. Iako benigni, ovi tumori ponekad mogu uzrokovati probleme pritiskom na okolna tkiva i organe, a neki mogu imati potencijal da vremenom postanu maligni. Hirurško uklanjanje (resekcija) preporučuje se za simptomatske tumore - tumore s visokim rizikom od maligniteta ili one koji rastu i pritiskaju okolne strukture. Za tumore niskog malignog potencijala savjetuje se periodično snimanje radi praćenja.

Traumatska ruptura slezine je pucanje ovog organa i izuzetno je ozbiljna povreda, koja zahtjeva hitnu ljekarsku intervenciju, a nastaje kada omotač slezine naprsne i krv počne da se izliva u abdomen. U zavisnosti od veličine naprsnuća može doći do obilnog unutrašnjeg krvarenja. Obično do pucanja slezine dolazi nakon saobraćajne nesreće ili nekog jakog udarca u stomak. Ponekad se može desiti da slezina ne pukne odmah nakon incidenta, već poslije nekoliko dana. Izostanak brzog tretmana može dovesti do smrti. Liječenje zavisi od ozbiljnosti povrede slezine. Neke povrede se samo pažljivo prate u bolnici kako bi se osiguralo da nema daljeg krvarenja. Ponekad radiolog može blokirati arteriju koja hrani slezinu krvlju (embolizacija) i tako se sprečava dalje krvarenje. Ako krvarenje ne prestaje ili ako je pacijent već izgubio previše krvi, neophodno je operacijom ukloniti slezinu.

Apsces slezine je rijetka, ali ozbiljna infekcija koja dovodi do stvaranja gnojne nakupine unutar slezine. U većini slučajeva, samo antibiotici nijesu dovoljni za izlječenje apscesa slezine. Potrebno je drenirati gnoj. To se može učiniti na dva načina: perkutana drenaža pod kontrolom radioloških metoda (ultrazvuk ili CT) kada se igla ili kateter uvodi kroz kožu direktno u apsces kako bi se drenirao gnoj. Ova metoda je manje invazivna i često je prvi izbor. Kod velikih ili komplikovanig apscesa, potrebno je uraditi hiruršku drenažu i/ili splenektomija (uklanjanje slezine).

Splenomegalija označava abnormalno povećanje slezine i nije bolest sama po sebi, već simptom ili znak prisutnosti drugog medicinskog stanja. Liječenje splenomegalije nije usmjereno na samu povećanu slezinu, već na liječenje osnovnog stanja koje je dovelo do nje. Kada se uspješno liječi primarna bolest, slezina se često vraća u normalnu veličinu. U nekim slučajevima, ako povećana slezina uzrokuje značajne komplikacije ili ako se ne može identifikovati i liječiti osnovni uzrok, može se razmotriti splenektomija (hirurško uklanjanje slezine).

Ciste slezine su šupljine ispunjene tečnošću koje se formiraju unutar slezine. Postoje dvije glavne vrste cista slezine: primarne ili prave ciste (urođene ili epitelne ciste) i sekundarne ili pseudociste (lažne ciste). U slučaju velikog i naglog rasta ciste potrebno je hirurško odstranjenje ili punkcija pod kontolom UZV.

Primarni maligniteti slezine su rijetke vrste kancera koje počinju u samoj slezini. Za razliku od sekundarnih maligniteta, gdje se kancer širi na slezinu iz drugog dijela tijela, primarni maligniteti nastaju iz ćelija unutar slezine. Liječenje zavisi od vrste i stadijuma kancera, ali često uključuje splenektomiju (uklanjanje slezine), hemioterapiju i radioterapiju.

Limfomi koji zahvataju slezinu su vrsta kancera koji počinje u limfocitima (vrsti bijelih krvnih zrnaca) i primarno ili sekundarno zahvataju slezinu. Limfomi se mogu javiti i u ostalim organima (najčešće u koštanoj srži i jetri), jer limfociti kruže po cijelom organizmu. Limfom ima više od 80 podtipova i sveukupno čini šesti po učestalosti maligniteta u svijetu u svim starosim grupama. Liječenje zavisi od tipa limfoma i stadijuma bolesti. Opcije uključuju: hirurško uklanjanje slezine (splenektomiju), imunoterapiju (poput Rituksimaba), hemioterapiju i radioterapiju. Kod sekundarnih limfoma, fokus je na liječenju primarnog limfoma, uz eventualno uklanjanje slezine radi ublažavanja simptoma.

Ingvinalna kila, poznata i kao bruh ili preponski bruh, javlja se kada unutaršnji organi ili tkiva probiju oslabljeni dio ili otvor u trbušnom zidu u predjelu prepona. Liječenje ingvinalne kile je uglavnom hirurško. Konzervativno liječenje (poput nošenja trbušnog pojasa) obično se ne preporučuje kao trajno rješenje, jer ne rješava osnovni problem i može dovesti do komplikacija.

Femoralna kila nastaje kada tkivo prođe kroz slabu tačku u mišićnom zidu prepona ili unutrašnjeg dijela butine. Uobičajeni uzroci uključuju gojaznost i prenaprezanje tokom kašljanja, vježbanja ili mokrenja. Zbog visokog rizika od uklještenja i strangulacije(davljenja), čak kod asimptomatskih femoralnih kila, u većini slučajeva se preporučuje operacija.

Pupčana kila (umbilikalna hernija) nastaje kada dio crijeva, masnog tkiva ili druge unutarašnje strukture prođu kroz slabiji dio trbušnog zida u području pupka. Ovo stanje može biti prisutno od rođenja ili se razviti tokom života, a češće se javlja kod žena, naročito nakon trudnoće. Pupčana kila se kod djece najčešće sama zatvori do 18 mjeseci starosti i često ne zahtijevaju hirurški tretman. U drugim slučajevima, operacija je, uglavnom, jedini efikasni način liječenja pupčane kile, posebno kada prijeti opasnost od uklještenja ili opstrukcijske kile.

Inciziona kila predstavlja ispupčenje koje se pojavljuje na mjestu hirurškog reza usljed slabosti mišića prouzrokovane prethodnom operacijom. Liječenje kile je hirurško i može se pristupiti na dva načina. Laparoskopski za manje kile - ta metoda je brza i jednostavna i omogućava brz oporavak pacijenta. Otvorena tehnika se koristi kada je kila velika i u njenoj kesi se nalazi dio abdominalnih organa.

Epigastrična kila nastaje u predjelu prednjeg trbušnog zida između pupka i grudne kosti. Obično je manja i nastaje kada masno tkivo prodre kroz slabu tačku duž tzv. bijele linije, mjesta spajanja mišića sa lijeve i desne strane. Može nastati usljed pojačanog pritiska unutar stomaka koji je izazvan velikim naporom, ili biti urođene prirode. Liječenje je hirurško, traje obično kraće od pola sata i radi se iz kozmetičkih razloga ili zbog prevencije mogućih komplikacija.

Špigelova kila je relativno rijedak tip trbušne kile (bruha) koji nastaje kada dio sadržaja trbuha prođe kroz slabost ili otvor u Špigelovoj fasciji (traka tkiva koja povezuje različite trbušne mišiće).Standardno liječenje Špigelove kile je hirurška intervencija. Zbog rizika od uklještenja i davljenja, operacija se obično preporučuje čak i za male ili minimalno simptomatske kile.

Parastomalna kila (parastomalni bruh) je vrsta incizione kile (bruha na mjestu hirurškog reza) koja se javlja pored stome. Stoma je hirurški napravljen otvor na trbušnom zidu kako bi se iz tijela uklonili urin ili feces kada normalni put više nije moguć. Ako kila uzrokuje značajne simptome, otežava njegu stome ili postoji rizik od komplikacija, preporučuje se hirurška intervencija.

Kolorektalni karcinom je rak debelog crijeva i rektuma. U ranoj fazi, bolest može biti asimptomatska, ali kako napreduje, simptomi mogu uključivati promjene u probavi, bolove u trbuhu i krv u stolici. Liječenje obično uključuje hiruršku intervenciju, hemioterapiju i radioterapiju.

Divertikulitis je stanje koje nastaje kada se divertikuli (mali, vrećasti džepovi koji se mogu formirati na zidu debelog crijeva) upale ili inficiraju. U težim slučajevima ili kod komplikacija, može biti potrebna hospitalizacija i hirurška intervencija za uklanjanje zahvaćenog dijela crijeva ili saniranje komplikacija.

Crijevna opstrukcija je ozbiljno medicinsko stanje koje zahtijeva hitnu medicinsku pomoć. Neliječena opstrukcija može dovesti do komplikacija poput: dehidracije, neravnoteže elektrolita, ishemije crijeva (nedostatka protoka krvi), perforacije(proboj) crijeva, sepse, što može biti opasno po život.

Opstrukcija izlaza iz želuca je stanje u kojem postoji blokada koja sprečava normalno pražnjenje želuca u prvi dio tankog crijeva. Hirurško liječenje je često potrebno za trajno rješavanje opstrukcije, posebno kod malignih uzroka ili kada endoskopske metode ne uspiju.

Komplikacije zapaljenskih bolesti crijeva - ZBC (ulcerozni kolitis i Kronova bolest mogu dovesti do niza ozbiljnih komplikacija, kako unutar samih crijeva, tako i izvan njih. Osobe sa dugotrajnim ZBC, posebno ulceroznim kolitisom, imaju povećan rizik od razvoja kolorektalnog karcinoma. Redovne kolonoskopije sa biopsijama preporučuju se za praćenje.

Upala slijepog crijeva, ili apendicitis, je upala crvuljka, malog, tankog nastavka koji se nalazi na početku debelog crijeva. Komplikacije neliječene upale slijepog crijeva mogu biti ozbiljne i uključuju: puknuće (perforacija) slijepog crijeva, stvaranje apscesa (gnoja) ili sepse. Liječenje upale slijepog crijeva je najčešće hirurško uklanjanje slijepog crijeva (apendektomija) i to se može učini na dva načina otvorenom ili laparoskopskom operacijom.

Akutni holecistitis je iznenadna upala žučne kese koja obično nastaje kao posljedica blokade žučnog kanala, najčešće žučnim kamencem.

Hronični holecistitis je dugotrajna upala žučne kese. Može nastati kao posljedica ponavljanih epizoda akutnog holecistitisa, ali se može razviti i postepeno, bez prethodnih akutnih napada. Najadekvatnije liječenje je laparoskopsko odrstanjivanje žučne kese.

Polipi u žučnoj kesi predstavljaju izrasline na zidu žučne kese. Operacija je neophodna kada se njihova veličina između dva ultrazvučna pregleda(koja se rade na šest mjeseci) mijenja, odnosno kada su polipi veći od 9 mm. Uklanjanje žučne kese zbog ovakvih lezija se radi zbog prevencije razvoja malignog tumora žučne kese.

Porcelanska žučna kesa se smatra hroničnim upalnim stanjem žučne kese, često povezanim s dugotrajnom prisutnošću žučnih kamenaca (kolelitijaza). Preciznije, naslage kalcijuma nakupljaju se na unutrašnjem zidu žučne kese, zbog čega žučna kesa postaje kruta i tvrda, nalik porcelanu, po čemu je i dobila naziv.Liječenje porcelanske žučne kese je obično hirurško uklanjanje žučne kese (holecistektomija). To se preporučuje prvenstveno zbog značajno povećanog rizika od razvoja karcinoma žučne kese.

Karcinom žučne kese je maligni tumor koji nastaje u tkivu žučne kese. Riječ o rijetkoj i agresivnoj bolesti koja se često otkriva slučajno, što značajno otežava proces liječenja.Operacija je primarni metod liječenja u ranim stadijumima karcioma žučne kese i uglavnom je praćeno radioterapijom/ili hemioterapijom.

Empijem žučne kese je ozbiljno stanje koje karakteriše nakupljanje gnoja unutar žučne kese. To je obično, najteža komplikacija akutnog holecistitisa (akutne upale žučne kese).To stanje zahtjeva hitnu hiruršku intervenciju, liječenje antibioticima i hitnu aspiraciju/uklanjanje žučne kese kako bi se smanjio rizik od septičkog šoka (posljednja i najopasnija faza sepse).